Dag 8  Ardara - Bundoran, 76km, 984m geklommen, 975 m gedaald, gem. snelheid 15.7 km/h

Je hebt soms van die dagen dat het niet zo lekker begint.

Mijn dagelijkse dagelijks ochtend ritueel bestaat uit douchen en scheren, fietskleren aantrekken en de bagage over de fietstassen verdelen. Ik heb een aparte zakjes voor de: fietskleding, regenkleding, en gewone kleding. Daarnaast twee handige zakjes met rits waarin ik alle andere spulletjes, niet zijnde kleding, bewaar. De kunst met het inpakken is om het gewicht en volume zo gelijk mogelijk over de fietstassen te verdelen. Toen ik alles ingepakt had, kon ik nergens mijn fietssleutel vinden. Na lang zoeken zat die nog in mijn “gewone” jas, diep weggestopt in één van de fietstassen. Voordat je die dan gevonden hebt…

Bij het optuigen van de fiets miste ik de snelbinder op de fiets. Heel handig om onderweg mijn windstopper onder weg te kuknnen stoppen, voor als het me weer te warm wordt. Die zou nog wel eens bij Don Byrne de fietsenmaker kunnen liggen. De route naar Don kon ik onderhand al dromen. Ik arriveerde hier rond negen uur en op gesloten hek hing een bord waarop stond dat hij tot tien uur gesloten was. Bij het huis deed ook niemand open. Gelukkig stond op het bord ook zijn mobiele telefoonnummer. Ik had hem snel aan de lijn en hij zou over een kwartiertje thuis zijn, hij was aan het wandelen. In de tussentijd kon ik snel even ergens ontbijten, dacht ik. Helaas was er geen eettentje te vinden waar ik kon ontbijten. De supermarkt bood uitkomst, ik heb hier twee volkoren scones gekocht. Op een muurtje bij Don's Bykeshop heb ik die maar opgepeuzeld. Nadat Don arriveerde hebben we de hele werkplaats afgezocht, maar geen snelbinder kunnen vinden. Misschien dan toch in het schuurtje van de B&B? Ik weer terug, helaas. De snelbinder was van de Ierse aardbodem verdwenen. Dan toch maar weer terug naar Don. Hij had nog een ouderwetse snelbinder liggen, met van die grote (gevaarlijke) haken. Ik moest het er maar mee doen.

Rond 10 uur kon ik dan eindelijk vertrekken. Het was prachtig weer! De rustdag had mijn benen en knieën goed gedaan. De klimmetjes gaan al wat soepeler, maar ik moet mijn knieën wel in de gaten houden. Na weer een lekkere klim volgende een lange rechte weg door een wat saai landschap tot het plaatje Inver. Vanaf hier tot Donegal werd het landschap weer wat gevarieerder met de onvermijdelijke klimmetjes. Donegal bereikte ik rond het middaguur. Hier heb ik bij “Linda” alsnog mijn Ierse ontbijt gehad. Vanaf Donegal schurkt de route zo nu en dan langs de zee. In Rossnowlagh bereikte ik mijn eerste (uitgestorven) strand. Er stond wel een opgepimpte caravan, waar ik een cola kon drinken. De eigenaar heeft me hier nog op de foto heeft gezet.

Uiteindelijk ben ik na 76km beland in Bundoran, een stadje wat strak tegen de zee aanligt, met een strand en genoeg pubs en restaurantjes. Ik kon hier een overnachting vinden bij The Boathouse Hostel voor slechts 17,5 €, notabene met uitzicht (vanaf het terras) op zee. Wel weer een overnachting in een stapelbed. Het huis is nog niet helemaal af, maar voor dat geld moet ik niet moeilijk doen.

Na mijn Chinese Take a Way van gisteren, heb ik me vanavond laten verwennen bij Maddens bridge bar & restaurant. Een gezellige pub waar men fanatiek naar een rugby wedstrijd aan het kijken was. Ik had een crème soepje met zeefruit geserveerd met huisgemaakt bruin brood, als vooraf en een hoofdgerecht van gegrilde zalm, op een bedje van rucola en pestosaus, gegarneerd met aardappelen en groente. Als biertje een Guiness waar ik al steeds meer aan begin te wennen. Heerlijk!

Dag 7  Rustdag Ardara, 0,8km, 15m geklommen, 0 m gedaald, gem. snelheid 22 km/h

Ik heb vandaag genoten van een heerlijk dagje niets doen. Ik werd om 9:00 uur abrupt gewekt door de eigenaresse van de Brae House. Ik had op mijn mobiel de wekker gezet maar hij ik had hem op stil gezet. Ik heb me snel aangekleed en er stond een goed Iers ontbijt voor me klaar.

De rest van de ochtend heb ik heerlijk wat zitten lantefanteren, lekker wel wat gelezen en wat ge-internet. In de middag ben ik richting Don Byrne gelopen om te kijken of hij al wat verder was gekomen met mijn fiets.

Op de weg naar Don liep ik nog even een supermarkt binnen. Tot mijn verrassing zag ik dat ze hier nog turf verkopen. Ik had in het openluchtmuseum wel gezien dat men een vuurtje stookte van turf, maar ik had geen idee dat de Ieren dit nog steeds als brandstof gebruiken. Dat verklaarde overigens wel dat typische brandluchtje dat ik zo nu en dan onderweg opving.

Bij binnenkomst bij Don stond mijn fiets op de kop midden in de winkel (welke fietsenmaker doet dat nog?). Hij was een klant aan het helpen die een nieuwe band zocht voor zijn racefiets. Het ging allemaal op zijn dooie akkertje. Heerlijk om te zien. Ik had immers alle tijd van de wereld. Toen de klant eindelijk vertrokken was vroeg ik vol verwachting hoe ver hij was. Tot mijn opluchting zei hij dat het probleem verholpen was, maar ik moest hem niet vragen wat de oorzaak was. Het was voor hem nog steeds een raadsel.

Hij had het achterwiel verwijderd en had vervolgens geconstateerd dan het bracket “very smooth” liep. Hij heeft daarna het achterwiel weer gemonteerd en het probleem was verholpen! Ik complimenteerde hem maar dat hij over “golden hands” beschikte. Ik was al lang blij dat het probleem niet in het ingenieuze bracket zat en Don volgens mij ook.

Ik fietste terug naar mijn B&B en kon een nieuw record noteren voor de hoogste gemiddelde snelheid op een dag, 22 km/h. Dat was me nog nooit gelukt!

Rond een uur of zeven heb ik bij de supermarkt een paar verschillende biertjes van het merk McGargles gehaald en een mini flesje Jameson whiskey. Ik had een Chinese Take a Way gezien en dat leek me wat meer verantwoord dan het voedsel van de Ierse Take a Way. Helaas hebben ze hier nog nooit van “nasi van het huis” gehoord. Ook combinaties van gerechten was onbespreekbaar. Ik legde me er maar bij neer en koos voor de "Roasted Duck with soy sauce” met rijst.

Ik kon de eend en de rijst in de B&B opeten. Met de biertjes erbij werd het toch nog een lekkere maaltijd. Van de eigenaresse kreeg ik warempel nog een restantje Tiramisu aangeboden. Met een scheutje whiskey er over, heb ik er een Ierse variant van gemaakt. De eigenaresse keek er van op en vond het wel grappig.

De eigenaresse vroeg me hoe laat ik morgenvroeg wilde ontbijten. Acht uur leek me wel een mooi tijdstip. Ik merkte aan haar reactie, dat ze dat wel wat aan de vroeg kant vond, ze was namelijk wat grieperig. Krijg nou wat! We hebben uiteindelijk in goed overleg afgesproken dat ik, met wat extra korting, maar afzag van het onbijt. Nu kon zij morgenvroeg lekker uitslapen! Ik gunde het haar van harte.

Dag 6  Dunlewey - Ardara, 59km, 757m geklommen, 847m gedaald, gem. snelheid 15 km/h

Gisteravond bij het naar bed gaan werd ik verrast door twee Franse jongeren in “mijn” kamer. Oeps, had ik toch niet de kamer voor me alleen en al m’n spullen lagen nog onbeheerd in de kamer. Volgende keer toch maar even de spullen beter opruimen. Het waren twee aardige knullen die een Dacia Duster hadden gehuurd waarmee ze Ierland aan het verkennen waren. Ze keken er van op dat ik bij het slapen een raampje openzette. Ze kwamen uit Zuid Frankrijk en hadden het blijkbaar niet snel warm. Ik wel, we spraken waf dat ze het raam dicht mochten doen als ze het koud kregen.

Het ontbijt de volgende ochtend in het Youth hostel was nogal karig. Oploskoffie, wit en bruin (geroosterd) brood met jam (aardbei en sinaasappel) en boter. Na afscheid te hebben genomen van de Fransozen vervolgde ik mijn route.

Het eerste deel van de route voerde langs de grote weg, minder “cosie” dan de kleine weggetjes, maar het schoot wel wat beter op. Het landschap vandaag was wat minder spectaculair dan gisteren. Nabij Loughanure volgt de route de bedding van een oude spoorlijn. De route maakt hier ruime bochten en is soms uitgehouwen in steen (helaas verzuimt om hiervan foto’s te maken). Hierna fietste ik door The Rosses een mooi gebied met veel meren.

Het viel me vandaag op dat de aandrijving van mijn fiets wat minder soepel liep en soms wat kraakte. Na ongeveer 30 km bereikte ik het stadje Dungloe. Ik stopte hier om eens wat beter naar mijn fiets te kijken. Een behulpzame voorbijganger ( al weer!) wees me op de aanwezigheid van een fietsenmaker vlakbij. Misschien nog niet zo gek om daar even langs te gaan. Het bleek een sportzaak waar ze ook racefietsen verkochten. Hmm , zouden ze hier ook kennis hebben een snaar aangedreven Koga Myata Worldtraveler? Ze hadden achter in de zaak een klein werkplaatsje waar ik mijn fiets en bagage kon achterlaten. Na een half uur mocht ik terugkomen. Ik had nu even de gelegenheid om in omgeving (The Butter Rock) nog wat te eten. Het werd een “mini Irish Breakfast” of wel een Irish Breakfast met van alles één stuk. Het leek me een gepaste aanvulling op mijn karige ontbijt van vanochtend.

Na ruim een half uur was ik toch wel benieuwd of de oorzaak van het gekraak was gevonden. Volgens de “fietsenmaker” zat de oorzaak van het gekraak in de trapas. Hij had het echter niet aangedurfd om de trapas uit elkaar te halen. In de trapas zit een ingenieus systeem zit om de snaar van mijn fiets op spanning te kunnen brengen. Dus ik was er eigenlijk niet echt rouwig om. Ze verwezen me naar een fietsenmaker, Don Byrne Bikes verderop in het plaatje Ardara. Dit plaatsje lag op mijn route dus dat kwam goed uit. Ik hoefde niets te betalen.

Vanaf Dungloe was er een fietspad aangelegd, langs de doorgaande weg. Met de uitvoering van dit fietspad zouden we in Nederland de krant hebben gehaald. Het was hobbelig en er lag zo’n dikke laag split over, dat het leek alsof je over een dik tapijt aan het fietsen was.

In Dungloe was Don Byrne Bike shop snel gevonden. Het lag iets buiten het stadje. De fietsenwerkplaats was prachtig gelegen aan een binnenplaats, van wat ooit een boerderij was geweest. Binnen was het één chaos van allerlei fietsbenodigdheden. Don was bezig een nieuwe fiets te ontdoen van zijn kartonnen verpakking. Hij hoorde mijn verhaal aandachtig aan, maar ging onverstoorbaar door met zijn bezigheden. De situatie deed me denken aan Malle Pietje, van vroeger. Het was een wonder dat hij in deze chaos ook maar iets terug kon vinden. Hij kon bij mij al niet meer stuk. Ik nodigde hem uit om buiten naar mijn fiets te komen kijken. Buiten zag ik hem nogal zorgelijk kijken naar mijn fiets, met al die nieuwe fratsen. Gelukkig had zijn zorg vooral te maken met het feit dat hij het op dit moment nogal druk had. Voor morgen moest hij namelijk nog een "tig" aantal fietsen “fietsklaar” maken. Ik stelde hem gerust dat ik morgen een rustdag had, dus hij nog wel even de tijd had. Dat stelde hem gerust. Ondanks dat hij het zo druk had hadden we een leuk gesprek over van alles en nog wat, waarbij ook het bovengenoemde fietspad ter sprake kwam. De aannemer bleek precies hiervoor opdracht te hebben gekregen maar was volgens Don ook niet echt tevreden met het resultaat.

We spraken af dat ik eerst een overnachtingsplek zou vinden en dan de fiets zou komen brengen. Als het me niet mocht lukken mocht ik wel bij hem in de wei kamperen. Ik bedankte hem voor het aanbod, maar gezien de weersverwachtingen trok een B&B me toch iets meer.

B&B Brae House had nog wel ruimte en ik kon nog wat afdingen op de prijs omdat ik twee nachten zou blijven. Ik kreeg een minuscuul kamertje toegewezen, waarin maar net een twee persoons bed paste. Douche en wc was aan de overkant van de gang. Ik vond het prima. Na me te hebben omgekleed en gedoucht kon ik mijn fiets naar Don brengen. Ik heb hem een Deventer Koek gegeven voor zijn hulp. Dat kon hij wel waarderen. Hij zou me bellen als morgen de fiets klaar is.

In de pub The Corner House kon ik even aan mijn blog werken waarna ik bij Nancy’s’ nog een hapje heb gegeten. Het werd een Charlie’s supper, garnalen met gerookte zalm zachtjes opgewarmd in een zoete chilisaus met knoflook, geserveerd met salade en bruin brood. Heerlijk! Dit keer voor het eerst een biertje uit de streek, een Kinnegar blond bier. Het lekkerste biertje tot nog toe! Ik sloot af met een Carrot cake en koffie.

Dag 5  Milford – Dunlewey, 63km, 1431m gestegen, 1098m gedaald, gem. snelheid 13.2 km/h

Vandaag lekker uitgeslapen met het idee dat het nog wel eens een zware en natte dag kon worden.  Vooral die combinatie van regen en klimmen baarde me zorgen. Regenkleding leidt tijdens het fietsen als snel tot transpireren, laat staan dat je ook nog moet klimmen. Het was wel een mooie test voor mijn goed ademende (lees: duur) regenjasje van Gore, dat ik speciaal voor deze vakantie had aangeschaft. .

Tijdens het ontbijt - ik had mijn fietskleding aan - werd ik aangesproken door een Ierse hotelgast die zelf ook fietste. Ik liet hem mijn route zien en hij gaf aan dat het veel klimmen zou worden. Ik vroeg hem nog wat tips over het fietsen in de regen. Het zou volgens hem wel meevallen, omdat het doorgaans voornamelijk wat miezert (Eng: drizzling). Ik hoopte dat hij gelijk kreeg.

Ik vertrok uiteindelijk pas rond half 11. Het was droog maar het begon al snel een beetje te drizzelen  Dit was inderdaad nog wel te doen. Het was fris en mijn regenjasje hield de frisse wind buiten en ik had nog geen last van transpireren. De uitzichten waren adembenemend, prachtig. De klimmetjes vielen nog enigszins mee.

Na 15 km bereikte ik het plaatsje Glen. Nu begon de regen toch wat meer door te zetten en ik besloot te gaan schuilen bij de Old Glen Tearoom. Ik had bij het ontbijt al genoeg koffie gehad en besloot een thee te bestellen en liet me verleiden door een heerlijke plak chocolade koek die me vanaf de toonbank zat aan te staren. Het had wel wat weg van een plat geslagen mars. Hij was heerlijk! Deze koolhydraten kon ik vandaag nog wel gebruiken. Door het raam zag ik dat het buiten flink rekende.

Bij het afrekenen werd me door de eigenares gevraagd wat ik aan het fietsen was. Ik liet haar de hele route zien die ik voornemens was te gaan rijden. Ze was helemaal onder de indruk en wilde graag een foto van mij voor haar facebook pagina.

https://www.facebook.com/Theoldeglentearoom/?rf=425236247669931

Na de foto gaf ze me nog een high five en wenste mee veel geluk. Het was inmiddels net weer droog geworden.

Na een kort bezoekje aan het Doe Castle werd het landschap steeds onherbergzamer. De zon brak inmiddels door maar de wind nam flink toe. Op sommige vlakke stukken kwam ik nauwelijks vooruit en moest veelvuldig naar de eerste versnelling terugschakelen. Ik besefte me dat de wind nog wel eens een grotere tegenstander kon worden, dan de regen. Op sommige hellingen met tegenwind moest ik afstappen en mijn fiets, met flink wat inspanning, omhoog de helling opduwen. Het was echt afzien en vroeg me af waaraan ik was begonnen. Ondanks mijn afzien genoot ik van de omgeving, die was ronduit adembenemend (zie foto’s). Dit maakte het uiteindelijk wel de moeite waard, maar zwaar was het.

Rond 18:00 uur, na 63 km, bereikte ik het gehucht Dunlewey. Ik vond het mooi genoeg geweest. Volgens het routeboekje was hier een jeugdherberg. Ik kon hier overnachten voor 20€ en kreeg een kamer met 3 stapelbedden helemaal voor me zelf. Wc en douche op de gang, maar dat maakte me niks uit. Voor het eten moest ik echter zelf zorgen. In een naastgelegen winkeltje haalde ik een flesje Tarapaca wijn (ze hadden geen bier), een blikje stew, een zakje gekruide snelkookrijst en als toetje wat yoghurt met cruesli en – voor vanavond – wat chips. Tijdens het koken nam ik alvast een glaasje wijn en kon ook nog twee Nederlandse vrouwen verblijden met een glaasje wijn. Ik moet zeggen dat het me heerlijk heeft gesmaakt en ik had mooi nog even tijd om mijn blogje bij te werken.

Dag 4 Newstownstewart - Milford 83 km, 1352m gestegen, 1381m gedaald, gem. snelheid 15 km/h

Ik werd vandaag wakker van een regendruppel die op m’n gezicht viel. Ik lag precies onder een openstaand dakraam en het regende. Shit! Volgens de Irish forecast zou het rond 10 uur weer droog zijn, dus ik besloot maar even rustig aan te doen.

Vanochtend maar weer voor een full Irish breakfast gekozen. Het is elke keer weer een verassing wat er allemaal in zit en het vult beter dan wat geroosterde sneetjes brood met jam.   

Het was geen enkel probleem dat ik na het ontbijt nog wat langer bleef zitten. Ik mocht na het prima ontbijt blijven zitten en kreeg ook nog extra koffie met koekjes aangeboden. Bij het afrekenen kon ik mooi al mijn ponden opmaken. Ik zou vandaag al na 20 km de grens tussen Noord-Ierland en Ierland  oversteken.

Gisteravond heb ik in de pub nog wat geïnteresseerde gasten de route laten zien die ik van plan ben te fietsen. Ik probeer dan te achterhalen wat de minder mooie stukken, die ik eventueel kan skippen voor het geval ik in tijdnood kom. Het is opvallend dat bijna niemand een keuze kan maken, ze vinden alles even mooi!. Daar schiet ik dus niet zo veel mee op, maar het beloofd dus wel een mooie tocht te worden.

Vandaag voerde de route via het gebied Donegal, ook het verborgen juweel van Ierland genoemd. Veel mooie uitzichten met heuvels en meren (loughs) maar ook veel korte en venijnige klimmetjes en gelukkig ook lekkere lange afdalingen. Bij het plaatsje Lifford ben ik de grens overgestoken en via Raphoe, Letterkenny, Ramelton in Milford beland. Al met al vind ik de route best aan de pittige kant. Echt lekker doorfietsen zit er nog niet bij. Ik moet geregeld na een beklimming weer even uithijgen maar neem ook mijn tijd om foto’s te maken van het prachtige landschap. Nooit geweten dat Ierland zo heuvelachtig en mooi is.

Het weer was vandaag prachtig. Bij een tussenstop las ik in de krant dat de afgelopen dagen sprake was van een “hitte golf”.  Zo extreem warm vond ik het nu ook weer niet, maar voor Ierse begrippen is dit weer blijkbaar wel bijzonder. Morgen slaat het weer om en staat me regen te wachten…

Het valt me steeds meer op dat de Ieren ontzettend vriendelijk zijn. Het gebeurd regelmatig dat als ik even langs de kant van de weg stil sta, om een foto te maken of even uit te hijgen, auto’s stoppen en de bestuurder me vraagt of ik de weg kwijt ben. Tijdens mijn koffie momentje in Raphoe sprak een oudere vrouw me aan en vroeg heel belangstellend wat ik aan het doen was. Ze vond het zo leuk wat ik aan het doen was en ze sprak honderduit over van alles en nog wat. In korte tijd heb ik haar hele levensgeschiedenis gehoord. Erg grappig hoor, dit soort contacten.    

Op de weg naar Milford kwam me op eens een hele kudde koeien tegemoet lopen. Ik kon er onmogelijk langs en wat te doen? In geen velden of wegen was een boer te zien dus ze waren waarschijnlijk ergens uitgebroken. Ik bleef met mijn fiets maar wat midden op de weg staan en blijkbaar en gelukkig maakten ze rechtsomkeert. In de tussentijd passeerde me een tractor die ik eerder was gepasseerd. Toevallig kwam er ook een tractor van de andere kant aanrijden. De berijders konden de koeien al snel in nabij gelegen weiland terugloodsen.

Rond 18:00 kwam ik aan in Milfrod. Ik twijfelde of ik nog door wilde fietsen naar Greeslough, 20 km verder, maar de flinke beklimming die me op dit stuk weer te wachten stond deed me besluiten om hier maar een onderkomen te zoeken. Ik had genoeg geklommen vandaag.

Donegal is niet erg toeristisch en dun bevolkt dus het aantal overnachtingsplekken is beperkt. In de omgeving van Milford waren slechts twee overnachtingsmogelijkheden. De B&B was al volgeboekt dus ik was aangewezen op het Mulroy Wood hotel. Ik heb me heerlijk gedoucht en in het restaurant me getrakteerd op fish and chips en een Carlsberg. Geen bijzonder bier, maar na een dag fietsen smaakt alles!

Dag 3 Cookstown - Newstownstewart 75 km, 1063m geklommen, 1061m gedaald, gem. snelheid 15.9 km/h

Het ontbijt van de B&B Belfast House mag er zijn! Een heerlijk voedzaam Iers ontbijt met koffie, jus, melk, geroosterd brood en yoghurt met cereal en fruit. Wat een verschil met gisteren! Ik heb het er goed van genomen, want vandaag ga ik de heuvels in van The Sperrins Moutains. Volgens mijn routeboekje staan me wat pittige klimmetjes te wachten. Pittige klimmetjes zo vroeg op de route baarden me wat zorgen. Ik ben immers nog niet helemaal “ingefietst” en bij een vorige fietstocht (Hanzeroute 2014) had ik al eens flink last van mijn linkerknie gehad.

Ik ben Cookstown nog niet uit of krijg de eerste flinke beklimming al voor de kiezen. Ik moet al snel naar mijn lichtste verzet, dat belooft nog wat! Na een aantal fikse beklimmingen en wat afdalingen voerde de route door een dal van de rivier Owenkillew naar het plaatsje Gortin. Na 40km was ik toe aan een kop koffie, maar alle pubs waren nog gesloten. Gelukkig was er één winkeltje open waar verse koffie werd verkocht. Op een bankje voor de winkel genoot ik in het zonnetje van een mars en een cappuccino (per ongeluk op de verkeerde knop gedrukt). Nadat ik alle moed had verzameld vertrok ik naar mijn grootste uitdaging van vandaag, de beklimming naar het uitzichtpunt. Na een paar tussenstops en flink wat zweetdruppels bereikte ik het “hoogtepunt” van de dag en werd beloond met een schitterend uitzicht.

Het was goed fietsweer. In de ochtend was het nog bewolkt maar later op de dag brak de zon door.  Na morgen wordt er regen verwacht....

Ik had gelezen dat in de buurt een museum is over de geschiedenis van de Ierse emigranten. Mooi moment om wat meer over de geschiedenis van dit land te leren en mijn knieën wat rust te gunnen. Het museum bleek tevens een soort openluchtmuseum met tal van gebouwen uit de tijd van de emigratie (rond 1700). Bijzonder was een deel van een schip waarin de Ieren de overtocht moesten maken.  Tijdens stormen, die meerdere dagen konden duren werd het schip alle kanten op geslingerd en moest men in het pikkedonker in de stapelbedden blijven liggen tot de storm over was. Mensen waren ziek, moesten overgeven en hun ontlasting laten lopen. Lekker voor degene die onder lag… Voor de meeste Ieren was de overtocht zo’n traumatische ervaring dat slechts weinigen weer terug naar Ierland gingen.

Op de weg naar het museum passeerde ik een boerderij waar een bord op de weg stond met de tekst “road ahead closed”. Als fietser stoor ik me doorgaans niet zoveel aan dit soort borden, maar gelukkig zag ik net op tijd dat er ook een onopvallend touw over de weg was gespannen! Met een noodstop kon ik nog net op tijd erger voorkomen. Pfff, dat scheelde niet veel. De boer had een touw over de weg gespannen om zijn koeien over te laten steken. Niet te geloven dat hij hiervoor een onopvallend touwtje gebruikt! Ik heb nog geprobeerd om hem in mijn beste Engels duidelijk te maken dat dit levensgevaarlijke was, maar dit maakte niet veel indruk. Hij gebaarde dat ik door kon fietsen. Wat een oetlul!

Na het museum was het nog ongeveer 7 km naar Newstownstewart. Ik had hier via booking.com een goedkopen overnachting geboekt bij the Castle Inn. Restaurants waren hier niet maar ik kon om de hoek eten halen bij een Take Away  om de hoek. De hoteleigenares bood me aan het eten in de pub van het hotel op te eten. Het werd uiteindelijk een z.g Chicken box, een goedgevulde doos met: chips, friet, gesmolten kaas, kipnuggets, coleslaw en azijn. Heerlijk na een dag fietsen!    

Dag 2 Belfast – Cookstown 103 km, 912m geklommen, 820m gedaald, gem. snelheid 18.1 km/h

Ik heb goed geslapen in het Backpackers Hostel, dat wil zeggen tot ongeveer half vijf. Ik werd wakker van twee Spaanse meiden die het nog al laat hadden gemaakt en het blijkbaar nodig vonden om hun koffer in te pakken en nog te gaan douchen. Ontbijten was vanaf 8:00 uur maar stelde niet zo veel voor. Het was allemaal zelfbediening en de keuze was beperkt Ik was er snel klaar mee en wilde hier eigenlijk zo snel mogelijk weg. Mijn fietskleren had ik de avond er voor al vast klaar gelegd en de tassen waren gepakt.

Het hostel was niet ver van de fietsroute verwijderd dus rond 9:00 kon ik eindelijk beginnen met de Groene Ronde van Ierland. Zo’n eerste start is altijd weer wat onwennig. Ik was er al achter gekomen dat ik net iets te veel Deventer Koeken had meegenomen. De tassen zitten net iets te vol. Had ik er gisteravond maar één meegenomen voor Ed en Margareth, hadden ze vast wel leuk gevonden. Ik was vergeten mijn fietshandschoenen aan te doen en één van de bidons te voorzien van sportdrankpoeder. De fietstassen bleken ook nog niet helemaal lekker afgesteld op de bagagedrager. Na een extra pit stop was alles weer op orde en kon mijn avontuur écht beginnen.

Het eerste stuk van de route voert over een nieuw aangelegde fietsroute van 25 km langs de rivier de Lagan tot het plaatsje Lisburn. De fietsroute wordt vooral gebruikt door hondenuitlaters en (te dikke) trimmers, dus het schoot niet echt op.  Na Lisburn gaat de route over in zachtglooiend boerenland tussen de heuvels en het meer van Lough Neagh en eindigt in de bebouwing van het plaatsje Portadown. Het was zondag dus er was niet veel te doen. In een pub heb ik een kop koffie gedronken. Ik had pech want vanaf 12:00 uur werd er pas eten geserveerd. Gelukkig had ik zelf nog wat repen bij me.

Ik was eigenlijk van plan de eerste dag rustig aan te doen en niet te lang te fietsen om mijn knietjes niet te veel te belasten. Vanaf Portadown tot Cookstown was er geen gelegenheid om eerder te overnachten of ergens wat te eten. Het landschap na Portadown werd overigens wel steeds mooier met zo nu en dan wat venijnige klimmetjes. Na 80 km was ik door mijn water en sportdrank heen en was het nog wel een beetje afzien tot Cookstown. Bij binnenkomst van Cookstown zag ik tot mijn vreugde  een Lidl die wel zondag geopend was. Hier kon ik Iers bronwater halen (er zit hier chloor in het kraanwater) en een lekkere voedzame Cookies koek.  Via booking.com vond ik een B&B met goede recensies en niet al te duur (50 pond), De Belfast House. Ik was benieuwd of ik ter plekke het zelfde bedrag moest betalen. Het bedrag voor de kamer was het zelfde maar nu wel mét ontbijt. Wat een verschil met de vorige overnachting! Heerlijk gedouched en daarna lekker gegeten bij een restaurantje om de hoek, waar ik nog even mijn blog kon bijwerken. Vanavond lig ik er vroeg in!   

 Zie foto's voor een impressie.

Dag 1 Vlucht naar Belfast

De afgelopen weken stonden in het teken van de voorbereidingen voor mijn nieuwe fietsavontuur. Bijna net zo leuk als de vakantie zelf….

Dit zou de eerste keer zijn dat ik mijn fietsreis combineer met het vliegen naar mijn bestemming.

De beste manier om de fiets in het vliegtuig mee te nemen is in een (geprepareerde) kartonnen doos. De fiets kan er dan in, met de trappers er af en het stuur overdwars. Het gaat nu wat te ver om uit te gaan weiden over het prepareren van de doos, maar geloof me dat is een wetenschap op zich! Het liefst deed ik dat in alle rust thuis. Een originele doos was snel geregeld bij mijn fietsenmaker Bos. Maar hoe krijg je een doos van ruim 1.8m x 1.2 x 0,3 op Schiphol? Onze fiat 500c was niet echt een optie. Aanhanger huren? Auto tijdelijk ruilen? Uiteindelijk maar gekozen voor een taxi. Ik hoef dan niemand lastig te vallen.

Vanochtend 5 mei om 5 uur ging de wekker. De taxi zou me rond 6 uur ophalen. De (rolstoel) taxi was keurig op tijd en het was rustig op de weg, maar nu diende zich de volgende uitdaging aan. Hoe kreeg ik in mijn uppie de doos van bijna 2m en één grote reistas (met bijna alle bagage) en handbagage naar de incheckbalie? Gelukkig schoten al snel een paar wachtende reizigers mij te hulp. Met de doos overdwars op het bagagewagentje en de grote tas er strak tegen aan ging het prima. Gelukkig was het niet zo druk....

Bij aankomst in Belfast stond in de bagage afhaalruimte "mijn doos” al (onbeschadigd) op me te wachten. Ook hier weer met de doos overdwars op een bagagekarretje, tot de eerste deur zich aandiende, en de tweede, en de derde... Uiteindelijk werd ik ook hier weer geholpen door een schoonmaakster die ook nog eens zo vriendelijk was om de doos af te voeren.

Met het weer opbouwen van de fiets en het vullen van de fietstassen was in een half uurtje gepiept. Gelukkig niet vergeten de sleutel van mijn fietsslot mee te nemen (pfff). Buiten aangekomen kwam ik er pas achter dat het vliegveld nog wel een eindje (30 km) van het startpunt van de fietsroute (Belfast) was gelegen. Foutje. Het kostte even wat tijd om de goede richting te vinden en te wennen aan het links rijden. De route was niet echt om over naar huis te schrijven. Dat doe ik dan ook maar niet. Tijdens een tussenstop bij een wegrestaurant las ik in het routeboekje dat sterk werd aangeraden om de reis tussen vliegveld en Belfast met de bus de bus of trein te doen…. Na een ‘real Irish Breakfast” te hebben genuttigd kreeg ik kreeg nog een paar pittige hellingen voor de kiezen die me de nodige zweetdruppels heeft gekost. De lange afdaling naar Belfast maakte echter weer veel goed.     

Ik had niet veel positiefs over Belfast gelezen maar vind het best wel een mooie stad. In het centrum heb ik een pub een biertje (Stella Artois) gedronken. Hier moest ik een plan maken hoe nu verder. Het eerste stuk langs de route waren nauwelijks overnachtingsmogelijkheden. Overnachten in Belfast blijkt aardig aan de prijs. Ik vond gelukkig, een eindje in de goede fietsrichting, nog een plekje in een backpackers hotel. Ik slaap op een kamer met zes stapelbedden en één toilet en tweedouches en dat ook nog voor meer dan 50 pond.

Na een korte powernap heb ik te voet een gelegenheid gezocht om een hapje te eten en om aan mijn blog te gaan werken. De gelegenheid die ik vond was Melrose. Eerst maar eens een grote sparkling water besteld voor de dorst. Als eten heb ik zalm besteld met mosselen, broccoli en aardappelen. Toen het eten werd geserveerd zocht ik vergeefs een lekker biertje op de kaart. Blijkt dit een restaurant te zijn waar je zelf je alcoholische drank moet meenemen! Daar had ik nog nooit van gehoord. Wel een interessante formule trouwens, maar daar zat ik nu niet echt op te wachten

Naast me zat een wat ouder stel, Margareth en Edward (ik mocht Ed zeggen) die me zo maar spontaan hun witte Australische wijn aanboden. Edward moest rijden dus mocht toch niet drinken.  Ik kon dit genereuze  aanbod onmogelijk afwijzen dus zat alsnog aan een lekker wijntje. Ik raakte met het stel aan de klets en ze vroegen me of ik wel vrienden in Ierland had, voor als er wat met me zou gebeuren. Ik moest hier ontkennend op antwoorden.  Ze stonden er op dat ik hun telefoonnummer noteerde. Ik mocht hun bellen als ik in de problemen kwam. Wat een aardige mensen!    

Melrose sloot al vroeg, dus terug in het backpackershotel heb ik mijn blog nog even af kunnen ronden. Nu naar bed en morgen gaat het echte (fiets) werk beginnen!