Vandaag lekker uitgeslapen met het idee dat het nog wel eens een zware en natte dag kon worden.  Vooral die combinatie van regen en klimmen baarde me zorgen. Regenkleding leidt tijdens het fietsen als snel tot transpireren, laat staan dat je ook nog moet klimmen. Het was wel een mooie test voor mijn goed ademende (lees: duur) regenjasje van Gore, dat ik speciaal voor deze vakantie had aangeschaft. .

Tijdens het ontbijt - ik had mijn fietskleding aan - werd ik aangesproken door een Ierse hotelgast die zelf ook fietste. Ik liet hem mijn route zien en hij gaf aan dat het veel klimmen zou worden. Ik vroeg hem nog wat tips over het fietsen in de regen. Het zou volgens hem wel meevallen, omdat het doorgaans voornamelijk wat miezert (Eng: drizzling). Ik hoopte dat hij gelijk kreeg.

Ik vertrok uiteindelijk pas rond half 11. Het was droog maar het begon al snel een beetje te drizzelen  Dit was inderdaad nog wel te doen. Het was fris en mijn regenjasje hield de frisse wind buiten en ik had nog geen last van transpireren. De uitzichten waren adembenemend, prachtig. De klimmetjes vielen nog enigszins mee.

Na 15 km bereikte ik het plaatsje Glen. Nu begon de regen toch wat meer door te zetten en ik besloot te gaan schuilen bij de Old Glen Tearoom. Ik had bij het ontbijt al genoeg koffie gehad en besloot een thee te bestellen en liet me verleiden door een heerlijke plak chocolade koek die me vanaf de toonbank zat aan te staren. Het had wel wat weg van een plat geslagen mars. Hij was heerlijk! Deze koolhydraten kon ik vandaag nog wel gebruiken. Door het raam zag ik dat het buiten flink rekende.

Bij het afrekenen werd me door de eigenares gevraagd wat ik aan het fietsen was. Ik liet haar de hele route zien die ik voornemens was te gaan rijden. Ze was helemaal onder de indruk en wilde graag een foto van mij voor haar facebook pagina.

https://www.facebook.com/Theoldeglentearoom/?rf=425236247669931

Na de foto gaf ze me nog een high five en wenste mee veel geluk. Het was inmiddels net weer droog geworden.

Na een kort bezoekje aan het Doe Castle werd het landschap steeds onherbergzamer. De zon brak inmiddels door maar de wind nam flink toe. Op sommige vlakke stukken kwam ik nauwelijks vooruit en moest veelvuldig naar de eerste versnelling terugschakelen. Ik besefte me dat de wind nog wel eens een grotere tegenstander kon worden, dan de regen. Op sommige hellingen met tegenwind moest ik afstappen en mijn fiets, met flink wat inspanning, omhoog de helling opduwen. Het was echt afzien en vroeg me af waaraan ik was begonnen. Ondanks mijn afzien genoot ik van de omgeving, die was ronduit adembenemend (zie foto’s). Dit maakte het uiteindelijk wel de moeite waard, maar zwaar was het.

Rond 18:00 uur, na 63 km, bereikte ik het gehucht Dunlewey. Ik vond het mooi genoeg geweest. Volgens het routeboekje was hier een jeugdherberg. Ik kon hier overnachten voor 20€ en kreeg een kamer met 3 stapelbedden helemaal voor me zelf. Wc en douche op de gang, maar dat maakte me niks uit. Voor het eten moest ik echter zelf zorgen. In een naastgelegen winkeltje haalde ik een flesje Tarapaca wijn (ze hadden geen bier), een blikje stew, een zakje gekruide snelkookrijst en als toetje wat yoghurt met cruesli en – voor vanavond – wat chips. Tijdens het koken nam ik alvast een glaasje wijn en kon ook nog twee Nederlandse vrouwen verblijden met een glaasje wijn. Ik moet zeggen dat het me heerlijk heeft gesmaakt en ik had mooi nog even tijd om mijn blogje bij te werken.