Ik mag me inmiddels een kenner noemen, op het gebied van de “full Irish Breakfast”. Het full Irish breakfast bij O Conner’s Bar & Guesthouse was wat aan de karige kant. Het brood en de scones waren zo droog dat ik er bijna van aan de hik geraakte, jammer, want verder was dit een prima overnachtingsplek.

Ik had gelezen dat het op de pas nog wel eens mistig en smal kon zijn, dus voor de beklimming van de pas maar mijn gele hesje aangetrokken. Beide bidons had ik dit keer maar met sportdrank gevuld, wat extra energie kon ik vast ook wel gebruiken. Eerst maar eens weer terug naar het punt waar ik gisteren van de route was afgeslagen (en afgedaald) naar het Guesthouse. Dit ging me goed af. Ik zag dit maar als een mooie warming up voor het echte werk. Het weer was prima, al weer zonnig. Volgens het routeboekje was sprake van een vrij constante helling van 7% over een lengte van 5-6 km naar de pas. Ik besloot een rustig tempo aan te houden in de lichtste versnelling. Afgezien van flink wat zweetdruppels ging het klimmen me goed af. Twee weken geleden had ik en m’n knieën dit niet gered. Ik werd regelmatig ingehaald door wielrenners, zowel mannen als vrouwen, waarschijnlijk van één wielerclub want ze hadden allemaal dezelfde shirtjes aan. Bij het passeren vroegen ze stuk voor stuk “how are you ?”, “fine thank you” was dan steeds mijn eerlijke antwoord. Ik moet twee keer even stoppen om een foto te maken en kon dan meteen even uithijgen. Grappig dat op één van de steilste stukken het woordje “SLOW” op het wegdek was gekalkt. Ik besloot me maar keurig aan de regels te houden. Uiteindelijk bereikte ik na +- 45 min. de top van de pas. Er stond hier een frisse wind. De wielrenners hadden zich hier inmiddels ook verzameld en konden mijn prestatie wel waarderen. Ik had tenslotte wel 35 kg extra mee om hoog moeten torsen. We hebben elkaar nog even op de foto gezet. Mijn fotograaf vroeg waar ik in Holland vandaan kwam. “From Deventer” antwoorde ik. Oh “Go Ahead Eagles !” Wat grappig dat hij dat wist, zal mijn broertje vast leuk vinden.

Tijdens de afdaling naar het plaatsje Dingle stond er veel wind. Ik besloot maar rustig aan te doen. Ik was blij dat ik “boven” wat warms had aangetrokken.

Vanuit Dingle liep er een “lusje” naar het uiterste puntje van het schiereiland. Het eerste deel door het binnenland en het tweede via de zuidkust terug. De eerste helft was weer klimmen en nog niet echt spectaculair. Het meest bezienswaardige was een overblijfsel van een nederzetting uit de ijzertijd, hiervan zou ik er later nog meer passeren. Ik bereikte na een lekkere afdaling een mooi strand, het was ongeveer het keerpunt van de route. De kust werd nu ruiger en ik werd getrakteerd op prachtige uitzichten op zee, diepe kliffen én helaas ook flink wat tegenwind. Bij één uitzichtpunt werd vermeld dat hier opnames waren gemaakt voor de film Star wars. Het was werkelijk adembenemend mooi. Om de kliffen te kunnen bekijken moest je overigens goed opletten, want voor je het wist fietste je er zo voorbij. De aanwezigheid van een parkeerplaats was doorgaans een teken dat er wat te zien was.

Al met al was het wel een aardig pittig lusje en bij aankomst in Dingle had ik inmiddels ruim 60 kilometer op de teller staan. Wat te doen? Terug naar Trallee was meer dan 50 km en liep voor een belangrijk deel via een route dat ik op de heenweg ook al gefietst had. Inmiddels begon het weer ook te betrekken en ik besloot de bus terug te nemen naar Tralee.

Tijdens deze busreis besloot ik maar een punt te zetten achter mijn fietsvakantie. Dingle was een mooie afsluiting en het weer voor de komende dagen zag er ook niet rooskleurig uit. Daarbij zag ik voor de komende dagen weinig “highlights” vermeld in het routeboekje. In Tralee vond ik een goedkope overnachting in Finnegans Hostel voor slechts 17 euro. Een prachtig oud sfeervol herenhuis met authentieke kamers. Wel weer stapelbedden maar ik vond het prima. In het gebouw was ook een restaurant en een theehuis gevestigd.

Bij binnenkomst van de slaapkamer lag er al iemand onder de dekens te slapen. Ik besloot me eerst maar eens te gaan douchen. Terwijl ik me op de rand van het bed zat aan te kleden kwam er notabene een wat oudere vrouw onder de dekens vandaan gekropen. Ze begroette me vrolijk en vertelde dat ze avonddienst had en daarom even had geslapen. Ze praatte enorm snel ze stotterde een beetje. Het was een grappig mens.

In het chique restaurant heb ik lekker gegeten, salade met (flink stuk) geitenkaas en roasted duck en chocolate cake als dessert. Bij een glaasje wijn heb ik mijn terugreis verkend. Eerst met de bus naar Cork (2,5 uur), vervolgens met de bus naar Dublin (3 uur). overtocht van Dublin naar Liverpool (8 uur), treinreis van Liverpool naar Hull (3 uur), overtocht Hull naar Rotterdam (8 uur) en vervolgens trein naar Deventer (2 uur). Dat was een avontuur op zichzelf! Benieuwd hoe alles op elkaar aansloot, zo niet dan moest ik maar een extra stop inlassen. Ik lag er vroeg in.