Het ontbijt van de The Walsh Bridge inn was prima. Ik had wat moeite om weg te komen omdat het het er buiten somber uitzag. Gelukkige klaarde het weer snel op en het werd een prachtige fietsdag.

Tussen Newport en Westport is een heus fietspad aangelegd over een oud spoortracé. De Ierse verkeerskundigen hebben hier echt hun best gedaan. Wel jammer dat bij elke kruising van het fietspad met een zijweg, aan weerszijden, oude spoorbielzen in het fietspad waren aangebracht om maar te voorkomen dat er een auto gebruik zal maken van het fietspad. In Nederland belanden jaarlijks honderden fietsers in het ziekenhuis als gevolg van een aanrijding met een dergelijk obstakel, terwijl ongevallen op een fietspad, tussen een auto en een fietser, niet of nauwelijks voorkomen.

Na Westport loopt de route langs de Atlantische oceaan en kwam ik langs Croagh Patrick, de berg waar volgens overlevering in het jaar 441 Sint Patrick 40 dagen heeft gemediteerd. Het is nu één van de belangrijkste pelgrimsoorden in Ierland waar jaarlijks meer dan een miljoen bezoekers op afkomen. Helaas was de berg in nevelen gehuld en ik kon er geen mooie foto van maken.

Na Louisburgh gaat de route langzaam omhoog de bergen in wordt het landschap woester en dreigender. Dit type landschap schijnt een inspiratiebron te zijn geweest voor Tolkien, voor zijn boek The Lord of the Rings. Ik vond het landschap adembenemend. Met de loslopende schapen is het oppassen geblazen als je er in een afdaling met ruim 50 km langs raast. Ze springen echt alle kanten op.

Na dit prachtige landspan loopt de route langs de Killary Harbour, een smalle zeearm die tot ruim 20 km landinwaarts voert. Het is één van de drie fjorden van Ierland. Afgezien van een heerlijk lange afdaling, met nog steeds, de onvoorspelbare schapen, is het wel irritant fietsen omdat je aan de overkant van de zeearm, de fietsroute weer in tegengestelde richting ziet terug lopen.

Na de Killary Harbour koos ik voor een variant van de route die langs de Atlantische kust voerde. Ik zag hier een camping en omdat het weer inmiddels prachtig zonnig was, leek het me wel een ,goed idee om hier te gaan kamperen. Dan had ik niet alle tijd voor niets de tent en slaapzak mee zitten zeulen. De route er naar toe, langs wat meren, was wederom prachtig. Later hoorde ik dat ik hier langs een toegangshek heb gefietst waar achter het huis van Oscar Wilde is gelegen. Had ik dat maar geweten.

Bij de camping aangekomen ontmoette ik Graeme Saltar, de eigenaar van het Caravan and Camping park. Het was een echte Ier met zo’n een gebreide muts, ontzettend aardige vent en we konden het direct al goed samen vinden. Hij was helemaal weg van mijn fiets. Ik mocht zelf een plekje op de camping uitzoeken. Het werd een plekje helemaal aan het einde van de camping, op een heuvel pal langs de kust. Ik was één van de weinige gasten de eigenaren van de stacaravans waren nergens te bekennen. Ik kreeg een zakje met extra lange haringen en wat snelbinders mee, om mijn tent goed vast te kunnen zetten. Dat was geen overbodige luxe! Het kostte me flink wat moeite om de flink wapperende tent fatsoenlijk op te zetten. ik had nog nooit op zo’n mooie plek gekampeerd! Nu maar hopen dat de wind vanavond wat ging liggen.

Graeme had me uitgenodigd om nog even een biertje te drinken. Het werden er een paar meer en we hebben het ontzettend gezellig gehad. Hij was zelf ook een fietser en was erg geïnteresseerd in de fietsroute en mijn werk als verkeerskundige. Ondertussen was het zo donker geworden, dat hij me met de auto naar de tent heeft gebracht. Er was een prachtige sterrenhemel te zien, dus met een beetje geluk bleef het nog droog ook. Mijn fiets kon ik in de receptie achterlaten. De wind was in de tussentijd ook nog eens “gaan liggen” en Graeme wenste me een goede nachtrust en verdween met zijn auto in de nacht.