Jan-Dirk fietst in Ierland

Dag 9 Bundoran- Mass Hill, 79,4km, 711m geklommen, 650m gedaald, gem. snelheid 19,1 km/h

Afgelopen nacht goed geslapen. Ik heb weinig last gehad van mijn roommate Breakfast stelde niet zoveel voor in de Boathouse Lodge.   Witbrood , margarine, sinaasappel marmelade, melk en cornflakes. Ze zijn hier gek op sinaasappel marmelade. Ik ben er niet zo gek op.  

Ik had voor het ontbijt al de fietstassen ingepakt dus kon na het ontbijt snel vertrekken. Shit, ik miste mijn fietshandschoenen. Waar had ik die nu weer gelaten? Er zat niets anders op dan de fietstassen weer leeg te halen. Helaas, mijn handschoenen waren ^%%$#$*!@ niet te vinden. De jongen die de Lodge bestierde was in geen velden of wegen te bekennen. Ik belde het nummer van de lodge en kreeg de eigenaar aan de lijn. Ik vertelde hem dat ik mijn “cycle handkerchiefs” kwijt was. Hij begreep er niets van en zou de jongen bellen. Deze lag blijkbaar boven nog in bed en hij kwam al snel met een slaperige kop beneden. Hij was een beetje “confused” want hij snapte ook al niet wat ik kwijt was. Ik omschreef het nogmaals en hij schoot in de lach, ik was mijn “cycle gloves” kwijt en niet mijn “fiets zakdoek”.  We moesten er allebei lachen om mijn verspreking, maar onze zoektocht door de lodge leverde niets op.  Ik baalde er van, maar had nog een setje windstopper handschoenen met lange vingers. We spraken af dat we elkaar zouden berichten als we de handschoenen  zouden vinden. Misschien had ik ze toch over het hoofd gezien in mijn bagage. Dit hele gedoe had me weer veel tijd gekost.

Het weer was weer zonnig en route voerde langs de zee. Na een paar uurtjes fietsen bereikte ik het gehucht Carney met Ă©Ă©n supermarkt. Het begon een beetje te miezeren en ik besloot hier een kop koffie te halen. Losse koeken verkochten ze niet en ik had geen zin om een pak van zes koeken te kopen. Ik kreeg een koek van de uitbater uit een pakje die hij voor zich zelf onder de toonbank had liggen. Wat aardig! De volgende stad op de route was Sligo (spreekuit: Slygo), Ă©Ă©n van de grootste steden van Ierland. Volgens de uitbater maximaal een kwartiertje fietsen.   

Ik volgde zoals altijd het kruimelspoor op mijn gps. Ik had de vaart er lekker in en met mijn regenjasje, had ik niet veel last van het gemiezer. De route liep nu langs een meer met mooie uitzichten en volgens de bewegwijzering zou ik zo langs een waterval komen. . Leuk! Maar waar bleef Sligo nu? Na een dik kwartier bereikte ik de waterval en nu begon het toch flink te regenen. Na wat foto’s bij de (mooie) waterval ben ik het cafĂ©tje ingevlucht en heb hier een kop thee gedronken met wat sandwiches. Na een half uurtje vervolgde ik de route, maar er bekroop me een gevoel dat ik niet goed zat. Met de kaart er, bij bleek al snel dat ik de verkeerde track aan het volgen was  ^%%$#$*!@.  Er zat niets anders om dan rechtsomkeert te maken. Ik besloot de kortste route naar Sligo te nemen, maar ook dit was, achteraf gezien, geen slimme keuze. Mijn route voerde langs een drukke autoroute en ik kreeg ook nog eens een flinke helling voor de kiezen.  Na een uur bereikte ik eindelijk Sligo. Het duurde nog even om de stad door te komen en ik had er onderhand al 60 km opzitten. Het werd tijd om even te gaan kijken waar ik kon overnachten.

In Sligo waren alleen maar overnachtingen langs de route te vinden, boven de 100€ per nacht. Dat was me toch wat te gortig. Na Sligo voerde de route richting The Ox Mountains, een gebied met nauwelijks bebouwing, laat staan overnachtingsplekken. De eerst volgende (enige) overnachtingsplek was pas over 60 km. Het zag er wel leuk uit en het lag echt in “the middle of nowhere” en werd ook nog eens gerund door een Nederlands stel. Het zou wel betekenen dat ik vandaag 120 km moest fietsen met ook nog wat flinke hellingen in het vooruitzicht. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en maar eens te bellen. Misschien dat ze me op kunnen pikken als ik in de problemen zou komen? Ik had ook eigenlijk geen andere optie. Ik kreeg de eigenaresse aan de lijn en na een kort overleg met haar man, stelde ze voor mij in het eerstvolgende gehucht, Coolaney , na 15km met de auto op te pikken. Te gek!

Na een dik half uur kwam een rood Volkswagenbusje me, met knipperende lampen, tegemoet rijden. Dat moest Benjamin zijn, de man van de vrouw die ik gesproken had. Ik had een jong iemand verwacht, maar hij was duidelijk in de zestig en hij had een woeste baard. We maakten onderweg kennis met elkaar. Hij woonde al geruime tijd in Ierland en was hier gekomen als restaurateur van oude papieren en boeken voor een museum in Dublin. Ik kreeg een plekje toegewezen in de prachtig verbouwde schuur en maakte ondertussen kennis met Tineke, de vrouw van Benjamin. Zij bestiert de B&B en assisteert Benjamin met de restauratiewerkzaamheden en de boekbinderij. Ze hebben het hier buitenaf prima naar hun zin en genieten van hun dieren en de rust van de omgeving. 

Na een verfrissende douche werd ik uitgenodigd om met Benjamin en Tineke mee te eten. In de tussentijd nog even snel gekeken of ik mijn handschoenen kon vinden, helaas. Benjamin had heerlijk (vegetarisch) gekookt en we hebben tot laat in de avond zitten kletsen,  genietend van een paar heerlijk glaasjes zelfgestookte brandewijn met bosaardbeitjes. Prachtig om dit soort interessante en bijzondere mensen te kunnen ontmoeten!  

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!