Je hebt soms van die dagen dat het niet zo lekker begint.

Mijn dagelijkse dagelijks ochtend ritueel bestaat uit douchen en scheren, fietskleren aantrekken en de bagage over de fietstassen verdelen. Ik heb een aparte zakjes voor de: fietskleding, regenkleding, en gewone kleding. Daarnaast twee handige zakjes met rits waarin ik alle andere spulletjes, niet zijnde kleding, bewaar. De kunst met het inpakken is om het gewicht en volume zo gelijk mogelijk over de fietstassen te verdelen. Toen ik alles ingepakt had, kon ik nergens mijn fietssleutel vinden. Na lang zoeken zat die nog in mijn “gewone” jas, diep weggestopt in één van de fietstassen. Voordat je die dan gevonden hebt…

Bij het optuigen van de fiets miste ik de snelbinder op de fiets. Heel handig om onderweg mijn windstopper onder weg te kuknnen stoppen, voor als het me weer te warm wordt. Die zou nog wel eens bij Don Byrne de fietsenmaker kunnen liggen. De route naar Don kon ik onderhand al dromen. Ik arriveerde hier rond negen uur en op gesloten hek hing een bord waarop stond dat hij tot tien uur gesloten was. Bij het huis deed ook niemand open. Gelukkig stond op het bord ook zijn mobiele telefoonnummer. Ik had hem snel aan de lijn en hij zou over een kwartiertje thuis zijn, hij was aan het wandelen. In de tussentijd kon ik snel even ergens ontbijten, dacht ik. Helaas was er geen eettentje te vinden waar ik kon ontbijten. De supermarkt bood uitkomst, ik heb hier twee volkoren scones gekocht. Op een muurtje bij Don's Bykeshop heb ik die maar opgepeuzeld. Nadat Don arriveerde hebben we de hele werkplaats afgezocht, maar geen snelbinder kunnen vinden. Misschien dan toch in het schuurtje van de B&B? Ik weer terug, helaas. De snelbinder was van de Ierse aardbodem verdwenen. Dan toch maar weer terug naar Don. Hij had nog een ouderwetse snelbinder liggen, met van die grote (gevaarlijke) haken. Ik moest het er maar mee doen.

Rond 10 uur kon ik dan eindelijk vertrekken. Het was prachtig weer! De rustdag had mijn benen en knieën goed gedaan. De klimmetjes gaan al wat soepeler, maar ik moet mijn knieën wel in de gaten houden. Na weer een lekkere klim volgende een lange rechte weg door een wat saai landschap tot het plaatje Inver. Vanaf hier tot Donegal werd het landschap weer wat gevarieerder met de onvermijdelijke klimmetjes. Donegal bereikte ik rond het middaguur. Hier heb ik bij “Linda” alsnog mijn Ierse ontbijt gehad. Vanaf Donegal schurkt de route zo nu en dan langs de zee. In Rossnowlagh bereikte ik mijn eerste (uitgestorven) strand. Er stond wel een opgepimpte caravan, waar ik een cola kon drinken. De eigenaar heeft me hier nog op de foto heeft gezet.

Uiteindelijk ben ik na 76km beland in Bundoran, een stadje wat strak tegen de zee aanligt, met een strand en genoeg pubs en restaurantjes. Ik kon hier een overnachting vinden bij The Boathouse Hostel voor slechts 17,5 €, notabene met uitzicht (vanaf het terras) op zee. Wel weer een overnachting in een stapelbed. Het huis is nog niet helemaal af, maar voor dat geld moet ik niet moeilijk doen.

Na mijn Chinese Take a Way van gisteren, heb ik me vanavond laten verwennen bij Maddens bridge bar & restaurant. Een gezellige pub waar men fanatiek naar een rugby wedstrijd aan het kijken was. Ik had een crème soepje met zeefruit geserveerd met huisgemaakt bruin brood, als vooraf en een hoofdgerecht van gegrilde zalm, op een bedje van rucola en pestosaus, gegarneerd met aardappelen en groente. Als biertje een Guiness waar ik al steeds meer aan begin te wennen. Heerlijk!