Ik werd vandaag wakker van een regendruppel die op m’n gezicht viel. Ik lag precies onder een openstaand dakraam en het regende. Shit! Volgens de Irish forecast zou het rond 10 uur weer droog zijn, dus ik besloot maar even rustig aan te doen.

Vanochtend maar weer voor een full Irish breakfast gekozen. Het is elke keer weer een verassing wat er allemaal in zit en het vult beter dan wat geroosterde sneetjes brood met jam.   

Het was geen enkel probleem dat ik na het ontbijt nog wat langer bleef zitten. Ik mocht na het prima ontbijt blijven zitten en kreeg ook nog extra koffie met koekjes aangeboden. Bij het afrekenen kon ik mooi al mijn ponden opmaken. Ik zou vandaag al na 20 km de grens tussen Noord-Ierland en Ierland  oversteken.

Gisteravond heb ik in de pub nog wat geïnteresseerde gasten de route laten zien die ik van plan ben te fietsen. Ik probeer dan te achterhalen wat de minder mooie stukken, die ik eventueel kan skippen voor het geval ik in tijdnood kom. Het is opvallend dat bijna niemand een keuze kan maken, ze vinden alles even mooi!. Daar schiet ik dus niet zo veel mee op, maar het beloofd dus wel een mooie tocht te worden.

Vandaag voerde de route via het gebied Donegal, ook het verborgen juweel van Ierland genoemd. Veel mooie uitzichten met heuvels en meren (loughs) maar ook veel korte en venijnige klimmetjes en gelukkig ook lekkere lange afdalingen. Bij het plaatsje Lifford ben ik de grens overgestoken en via Raphoe, Letterkenny, Ramelton in Milford beland. Al met al vind ik de route best aan de pittige kant. Echt lekker doorfietsen zit er nog niet bij. Ik moet geregeld na een beklimming weer even uithijgen maar neem ook mijn tijd om foto’s te maken van het prachtige landschap. Nooit geweten dat Ierland zo heuvelachtig en mooi is.

Het weer was vandaag prachtig. Bij een tussenstop las ik in de krant dat de afgelopen dagen sprake was van een “hitte golf”.  Zo extreem warm vond ik het nu ook weer niet, maar voor Ierse begrippen is dit weer blijkbaar wel bijzonder. Morgen slaat het weer om en staat me regen te wachten…

Het valt me steeds meer op dat de Ieren ontzettend vriendelijk zijn. Het gebeurd regelmatig dat als ik even langs de kant van de weg stil sta, om een foto te maken of even uit te hijgen, auto’s stoppen en de bestuurder me vraagt of ik de weg kwijt ben. Tijdens mijn koffie momentje in Raphoe sprak een oudere vrouw me aan en vroeg heel belangstellend wat ik aan het doen was. Ze vond het zo leuk wat ik aan het doen was en ze sprak honderduit over van alles en nog wat. In korte tijd heb ik haar hele levensgeschiedenis gehoord. Erg grappig hoor, dit soort contacten.    

Op de weg naar Milford kwam me op eens een hele kudde koeien tegemoet lopen. Ik kon er onmogelijk langs en wat te doen? In geen velden of wegen was een boer te zien dus ze waren waarschijnlijk ergens uitgebroken. Ik bleef met mijn fiets maar wat midden op de weg staan en blijkbaar en gelukkig maakten ze rechtsomkeert. In de tussentijd passeerde me een tractor die ik eerder was gepasseerd. Toevallig kwam er ook een tractor van de andere kant aanrijden. De berijders konden de koeien al snel in nabij gelegen weiland terugloodsen.

Rond 18:00 kwam ik aan in Milfrod. Ik twijfelde of ik nog door wilde fietsen naar Greeslough, 20 km verder, maar de flinke beklimming die me op dit stuk weer te wachten stond deed me besluiten om hier maar een onderkomen te zoeken. Ik had genoeg geklommen vandaag.

Donegal is niet erg toeristisch en dun bevolkt dus het aantal overnachtingsplekken is beperkt. In de omgeving van Milford waren slechts twee overnachtingsmogelijkheden. De B&B was al volgeboekt dus ik was aangewezen op het Mulroy Wood hotel. Ik heb me heerlijk gedoucht en in het restaurant me getrakteerd op fish and chips en een Carlsberg. Geen bijzonder bier, maar na een dag fietsen smaakt alles!